Isla

De tinkelende glinstering van de ondergaande zon op het zwarte water geeft haar vleugels. Ze vliegt boven de meanderende kusten van Ballachulish, cirkelt rond de toren van het romantische Eilean Dolan, scheert in duikvlucht over de puffende stoomtrein van Harry Potter in Glenfinnan, zweeft op de thermiek door de adembenemende valleien van Glencoe, hangt stil boven het mystieke Iona Abbey om te landen waar ze vertrokken is: een terrastafeltje met een weids zicht over Loch Linnhe, hartje Highlands.

De tinkelende glinstering van de ondergaande zon op het zwarte water geeft haar vleugels. Ze vliegt boven de meanderende kusten van Ballachulish, cirkelt rond de toren van het romantische Eilean Dolan, scheert in duikvlucht over de puffende stoomtrein van Harry Potter in Glenfinnan, zweeft op de thermiek door de adembenemende valleien van Glencoe, hangt stil boven het mystieke Iona Abbey om te landen waar ze vertrokken is: een terrastafeltje met een weids zicht over Loch Linnhe, hartje Highlands.

De jonge ober die haar bedient, bevestigt alle clichés over Schotten: ros haar, bleke huid, een beetje mensenschuw ... alleen de kilt in ruitjesmotief ontbreekt. Isla moet onwillekeurig glimlachen. Een idyllisch plaatje voor deze laatste avond in Schotland. Of niet?

Voor haar ligt een schapenmaag gevuld met ondefinieerbare ingrediënten. “Godverdomme, dit is echt niet te vreten”, zegt ze stilletjes maar veel te hard als ze naar haar bord kijkt en de vette geur opsnuift. “Nu weet ik waarom Schotten hier whisky bij drinken”. Ze spreekt meer tegen zichzelf dan tot haar drie vriendinnen. “Schotse specialiteiten, ik heb er mijn buik van vol.” Haar ontbijt, porridge, een Schotse havermoutpap, ligt nog steeds zwaar op de maag. En nu dit. Ze wil niet dat haar vriendinnen aan haar ouders – grote Schotlandfans, vandaar haar naam Isla - lacherig zullen vertellen over haar mislukte culinaire enculturatie. Dit moet ik hoe dan ook proeven, probeert ze zichzelf te overtuigen. Maar de vette geur die diep in haar neusgaten dringt, is weerzinwekkend.

Ze ziet haar vriendinnen geamuseerd kijken. Het leedvermaak staat op hun gezichten te lezen. Zij hebben op veilig gewed met een garnaalkroketje. Losers. Hun zelfvoldane grijns straalt de boodschap uit: we hebben je gewaarschuwd, maar neen, Isla moest en zou op deze laatste avond in de Highlands haggis proberen. Vertwijfeld staart ze naar haar bord. Wat nu?

Ze kijkt naar het bolle whiskyglas met de goudgele vloeistof. Bowmore Single Malt. Als je all-the-way wil gaan, moet je die zeker proeven, had vader gezegd. De eerste druppels op haar tong exploderen. Haar ogen vergroten en beginnen onstopbaar te tranen. De droge rokerige smaak - zwartgeblakerd hout – doet haar naar adem happen. Ze verslikt zich, onderdrukt een opkomende hoest en loopt helemaal rood aan. Haar wangen staan op springen.

Met heftige gebaren vraagt ze haar vriendinnen om water. Terwijl een van hen haar een glas aanreikt, proesten ze het uit. Isla hapt naar lucht en neemt een flinke slok water. En nog een.

Ze kijkt haar vriendinnen strak aan. Het gegiechel valt stil. De milde spot op hun gezichten verandert in schuldige vertwijfeling. Isla geniet even. Dan geeft ze zich met een opgeluchte schaterlach gewonnen. “Dit is echt shit” zegt ze terwijl de tranen over haar wangen stromen. Ze kijkt haar vriendinnen met blinkende ogen aan, het signaal voor een viervoudig lachsalvo. 

Ondertussen ontrolt zich om hen heen een betoverend samenspel tussen hemel en aarde. Zon en wolken spelen verstoppertje waardoor het tinkelende glinsterende water van het loch plots verandert in een donkere wie-is-de-mooiste-van-het-land spiegel. Dreigende bergen blijken lieflijke zachtgroene heuvels te zijn. Of omgekeerd. Groen met glinstering, groen met zwart, zwart met zwart ... hemel en aarde één. Non-stop, zonder logica. Wauw, denkt Isla, fuck porridge en haggis. Hier wil ik van genieten. En ze roept de knappe Schotse ober – ja, hij heeft wel iets – en vraagt om garnaalkroketjes.

(552 woorden – juli 2021)